Ida Roekevisch - Archief

Ida Roekevisch heeft een boodschap, die ze verpakt in sprookjesachtige beelden. Erachter schuilen diepe gedachten, filosofieën over de wereld en vraagtekens rond de samenleving. Schilderen is haar manier om deze zieleroerselen te uiten. In de School van Frieswijk exposeert ze 18 olieverven uit 2006 tot 2011.

Belangstellenden kunnen de schilderijen tot en met 13 juni 2011 op afspraak bezichtigen of langskomen op de volgende dagen: paasmaandag 25 april (13.00 – 17.00 uur), zondag 15 mei (15.00 – 17.00 uur) en pinkstermaandag 13 juni  (13.00 – 17.00 uur) . Op deze dagen is Ida Roekevisch aanwezig en kan zij u meer vertellen over haar werken.

Tijdens de feestelijke opening op zondag 17 april heeft Ellis-Frans Kapma een prachtige inleiding gehouden over Ida Roekevisch en haar schilderijen.

Huis Dorth, 17 april 2011
EXPOSITIE in de School van Frieswijk (Schalkhaar) van 17 april tot en met 13 juni 2011:
18 olieverfschilderijen van IDA ROEKEVISCH

‘LEVEN EN WELZIJN’
Kunstenaars, dames en heren, zijn rare mensen. Ze kijken vaak anders naar de wereld, naar de maatschappij, naar het leven. Ze maken – soms tegen heug en meug – deel uit van die maatschappij, maar hebben er ook veel kritiek op. Ze zien gebeurtenissen en ontwikkelingen vanuit een ander perspectief en reageren daar heftig op, wat heel verfrissend kan zijn. In sommige opzichten lijken ze op journalisten. Ook raar volk.

Kunst, wat is eigenlijk kunst? De talloze definities van kunsthistorici en andere kunstkenners zijn prachtige pogingen, maar kunnen onmogelijk in enkele zinnen de volledige diepte van het begrip weergeven. Een waar woord, dat mij erg aansprak, las ik in het boek KUNST (van dr. Robert Belton): De fundamentele betekenis van kunst is niet die van decor, maar van een weg tot intellectuele communicatie. Dat maakt kunst tot een onschatbaar element van een brede algemene ontwikkeling. De School van Frieswijk, waar vroeger kinderen uit de wijde omgeving naar toe kwamen om te leren, om zich te ontwikkelen, is dus een perfecte ambiance voor kunst.

Dat er sprake is van een ‘weg tot intellectuele communicatie’ betekent overigens niet dat kunst elitair is. Integendeel, kunst maakt deel uit van de massacultuur. Bij zogenaamd primitieve volkeren op alle continenten wordt kunst vervaardigd. En alleen al in Nederland zijn er 90.000 geregistreerde kunstenaars, waarvan de helft ervan moet leven.
Naast het creëren van mooie plaatjes – die je overigens ook kunnen ontroeren en boeien – probeert een kunstenaar zijn visie op allerlei zaken op een geheel eigen wijze vast te leggen en dus uit te dragen, te communiceren. Op eigen wijze, ja. Al in de negentiende eeuw werd op de kunstacademies gedoceerd, dat alles in de kunst draait om individualisme, originaliteit, eigenheid.

Ida Roekevisch is zo’n kunstenaar, die op geheel eigen wijze haar visie op de maatschappij, haar boodschap aan de wereld, uitdraagt met als ultieme doel: een gelukkiger leven voor iedereen en als rode draad: respect hebben voor alles wat leeft.
Ik citeer:  “Echt geluk en welzijn zitten niet in geld of bezit. Geluk zit in je hart, in respect tonen voor alles wat leeft en dat ook terug krijgen. Een gevoel van welzijn ondervind je in de natuur, in de stilte onder een sterrenhemel, hoog in de bergen van Tibet, bij zigeunermuziek of in het schijnsel van de volle maan. . .”
Over dit thema filosofeert, mijmert, fantaseert en droomt Ida Roekevisch al schilderend. Ze geeft de oprecht voor haar werk openstaande kijker gretig suggesties die het welzijn van mens en dier kunnen bevorderen.

Een belangrijke inspiratiebron voor haar was en is de Oostenrijkse architect, filosoof en kunstenaar Friedensreich Hundertwasser (1928-2000 ). Volgens Hundertwasser komt een groot deel van de menselijke miserie voort uit de zakelijke, onpersoonlijke, monotome massa-architectuur. Zijn gebouwen zijn juist sprookjesachtig, kleurrijk, natuur- en mensvriendelijk, dus het tegenovergestelde van de lange rijen dezelfde huizen en de enorme flatgebouwen, waar alle appartementen gelijk ogen en de bewoners tot nummers worden gereduceerd . . . Hij gruwt van rechte lijnen en vermijdt die, ook in zijn gebouwen, zoveel mogelijk.

Dat Hundertwasser Ida Roekevisch inspireert blijkt niet alleen uit haar werk, maar ook uit haar huis, waar rechte lijnen – vaak tot wanhoop van de bouwvakkers – zijn vermeden.
In haar schilderijen geeft ze huizen een hart en laat ze gebouwen lachen, dansen, huilen of bijvoorbeeld eenzaam zijn. Een voorbeeld van dat laatste trok, tien jaar geleden, mijn aandacht, waarna de eerste kennismaking met de kunstenares volgde.
Het was een heerlijke, zonnige zomerdag. Ideaal weer voor een kunstmarkt. Bij Erve Brooks in Gelselaar stonden in carré-vorm ca 50 kraampjes, waar kunstenaars uit de regio hun werk presenteerden aan een veelkoppig publiek. Meteen in het voorbijgaan raakte ik gefascineerd door enkele olieverven van Ida Roekevisch. Onder meer door een werk waarop de horizon werd gemarkeerd door een rij cypressen, met er boven een heldere maan die het onmiskenbaar Toscaanse landschap in een lieflijke gloed zette. Het maanlicht verzachtte de stille eenzaamheid die het werk uitstraalde. Domgenoeg liep ik door. Wilde eerst alle andere presentaties bekijken, want een Groningse zoals ik gaat niet graag over één nacht ijs. Dat had ik in dit geval niet moeten doen, want toen ik mijn rondje had gelopen was dit werk helaas verkocht. In mijn gedachten wordt het – zoals alles wat onbereikbaar is – nog steeds mooier en mooier. . . Gelukkig was een ander prachtig werk, zichtbaar geïnspireerd door Hundertwasser, nog wel te koop. Dat hangt nu al een decennium bij ons thuis en mijn man en ik worden er nog frequent door geïnspireerd.

Omdat ze geen echte prater is uit Ida Roekevisch met olieverf en penseel op eigen wijze haar bezorgdheid over de roekeloosheid, waarmee mensen met elkaar, met de natuur en met de wereld omgaan. Haar boodschap om de menselijke maat in de samenleving te hervinden, om een ieder bewust te maken van het feit dat overconsumptie niet gelukkig maakt en hoe aangenaam het zou zijn de steeds maar groeiende kluwen van regels en procedures terug te dringen, loopt als een rode draad door haar werk. Haar gepenseelde visie is echter vrijwel nooit somber, maar ze communiceert die bijna sproookjesachtig vertaald en met tomeloze fantasie.

Coloriste Ida Roekevisch – geboren en getogen in Haarlo (gemeente Berkelland) – schildert met bezieling in gepassioneerde kleuren, die niet zelden zijn afgedwaald van de realiteit. Haar penseel doopt ze in symboliek. Nooit doet ze concessies aan de commercie, ze schildert vanuit haar hart in de wetenschap dat kunst de macht heeft om degenen die zich ervoor openstellen te beïnvloeden. Zo weet zij mensen via haar werk te ontroeren, te prikkelen en te stimuleren tot nadenken over het belang van leven en laten leven.

U hebt als kijker het volste recht op uw eigen interpretatie. Ik zou zeggen: laat de schilderijen tot uw verbeelding spreken, laat ze uw geest scherpen en uw emoties beroeren. Wilt u vervolgens weten wat de kunstenares er zelf mee bedoeld heeft, dan helpen de filosofisch getinte teksten bij elk werk u daarbij.
Ik wens u veel WELZIJN toe bij het bekijken van de schilderijen van Ida Roekevisch.

Ellis Frans-Kapma